Święta Barbara czczona jest w Kościele jako dziewica i męczennica, która zginęła ok. roku 305. Łacińskie słowo "barbara" znaczy tyle co, mieszkanka spoza Grecji, cudzoziemka. Święta należy do dziewic-męczennic, których akta zaginęły, ale za to których pamięć zachowała się żywa po nasze czasy. Nie wiemy dokładnie ani kiedy, ani w jakich okolicznościach poniosła śmierć. To, co dziś wiemy o jej życiu pochodzi z tradycji przeplatanej legendą.
W wieku VI cesarz Justynian sprowadził relikwie św. Barbary do Konstantynopola. Stąd zabrali je Wenecjanie w 1202 roku do swojego miasta, by je z kolei przekazać miastu Torcello, gdzie znajdują się w kościele św. Jana Ewangelisty. Herma z czaszką św. Barbary była do ostatnich czasów w Czerwińsku.
Jako patronkę dobrej śmierci czczą św. Barbarę przede wszystkim ci, którzy na śmierć nagłą i niespodziewaną są najwięcej narażeni, jak: górnicy, hutnicy, marynarze, rybacy, żołnierze, kamieniarze, więźniowie itp.
W czasach stalinowskich zaczęto usuwać z kopalń i fabryk krzyże oraz wszelkie wizerunki religijne. Od roku 1980 robotnicy zaczęli uroczyście wprowadzać je na nowo.
Istniało w Polsce bractwo św. Barbary jako patronki dobrej śmierci. Należał do niego św. Stanisław Kostka. Nie zawiódł się. Kiedy znalazł się na łożu boleści w chorobie śmiertelnej, wtedy zjawiła mu się św. Barbara i przyniosła Komunię św.
Notkę sporządzono na podstawie książki ks. Wincentego Zaleskiego SDB pt. "Święci na każdy dzień".
Redakcja Laura Film
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Pozostaw swoją opinię