Pollyanna

,,Co człowiek posieje, to i zbierać będzie. […] Nie ustawajmy w czynieniu dobra. W odpowiednim czasie zbierzemy plon.” (Ga 6,7.9).

Fot. zdjęcie okładki do filmu

„Pollyanna” to filmowa adaptacja powieści amerykańskiej pisarki Eleonor H. Porter (1868-1920). Książka o tym samym tytule należy do klasyki literatury dziecięcej, a po wydaniu w 1913 roku miała już sześć ekranizacji filmowych. Ze względu na wielką popularność, jaką zdobyła powieść, autorka postanowiła napisać dalszy ciąg przygód tytułowej bohaterki. Powstała zatem książka pt. „Pollyanna dorasta”. Film można polecić każdemu. Cieszy się on zainteresowaniem młodzieży, dorosłych, dzieci, studentów, rodzin. Jest pogodny, wzruszający i tchnie optymizmem.

Wydaje się, że cały film można zawrzeć w słowach pochodzących z listu św. Pawła do Rzymian: „Nie daj się zwyciężyć złu, ale zło dobrem zwyciężaj” (Rz 12,21). Pollyanna urzeka swoją prostotą, otwartością i pozytywnym myśleniem. Proponuje różnym ludziom grę w zadowolenie. Gdy jej ciocia nie przyjmuje tej propozycji, dziewczynka mówi: „Ciocia jest jak stary orzech. Trzeba znaleźć sposób, żeby skruszyć skorupę. Dobroć jest w środku”.

Piękną sceną jest apel pastora do zebranych w kościele: ,,Pomódlmy się, aby Pollyanna wyzdrowiała”. Rzadko na naszych ekranach widzimy film, w którym jeden z bohaterów zachęca całe grono ludzi do modlitwy oddając niezwykle trudną sytuację w ręce Pana Boga. A przecież słowo Boże do tego nas zachęca: „Jeżeli dwaj spośród was zgodnie o coś poproszą, otrzymają wszystko od mojego Ojca, który jest w niebie. Gdyż tam, gdzie dwaj lub trzej zbierają się w moje imię, jestem pośród nich” (Mt 18,19). W ostatniej scenie filmu widzimy już prawie zdrową Pollyannę przybywającą właśnie do tego kościoła, w którym modlono się o jej wyzdrowienie.

Film pochodzi z 2003 roku i trwa 100 minut.

Męczeństwo Joanny d'Arc

Fot. zdjęcie  okładki do filmu

Świętą Joannę d’Arc Kościół wspomina 30 maja, w rocznicę jej męczeńskiej śmierci. Dziewica Orleańska jest patronką Francji, a dzień jej narodzin dla nieba jest świętem narodowym tego kraju.

Joanna d'Arc (1412-1431) pochodziła z ubogiej, wiejskiej, głęboko religijnej rodziny i była analfabetką. Została obdarzona przez Boga szczególnym powołaniem, któremu pozostała wierna aż do śmierci. Wśród rodaków zasłynęła tym, że włączyła się w dzieło wyzwolenia Francji zajętej przez wojska angielskie. W maju 1429 roku w czasie bitwy o Orlean odmieniła losy prowadzonej wojny. Anglicy szybko opuścili dolinę Loary, a Joannę od tej pory nazywano Dziewicą Orleańską. To zwycięstwo przyniosło jej sławę i możliwość podwyższenia statusu społecznego i materialnego, z czego młoda dziewczyna zrezygnowała. Następnie w trakcie wojny o wyzwolenie ojczyzny Joanna dostała się do niewoli Burgundów, którzy przekazali ją Anglikom. Ci oskarżając dziewczynę o czary, szatańskie wizje oraz heretyckie poglądy oddali ją pod sąd inkwizycji. Dnia 30 maja 1431 roku na rynku w Rouen została spalona na stosie. Śmierć przysporzyła Joannie rozgłosu i sławy oraz zapoczątkowała kult religijny.

Po zakończeniu wojny z Anglią król francuski Karol VII zarządził rewizję procesu i skierował sprawę do papieża Kaliksta III. W dniu 7.07.1456 roku arcybiskup Rouen ogłosił akt uniewinniający. Joannę uznano za mistyczkę i wizjonerkę, heroicznie wierną wewnętrznemu głosowi Boga i ślubowi dziewictwa. Udowodniono, że jej zaangażowanie w sprawy polityczne i wojenne było wykonywaniem woli Bożej w poczuciu głębokiego patriotyzmu. Joanna d’Arc została beatyfikowana w 1909 roku i kanonizowana w 1920 roku.

Akcja filmu pt. „Męczeństwo Joanny d'Arc” toczy się 30 maja 1431 roku i jest zapisem ostatniego dnia życia Świętej. Wówczas odbył się proces Dziewicy Orleańskiej zakończony wyrokiem śmierci. Dialogi pojawiające się w filmie oparte są ściśle na dokumentach. Utwór pochodzi z 1928 roku i jest niemy. Znajduje się on na tak zwanej liście watykańskiej, która została sporządzona przez papieską Kongregację do spraw Środków Społecznego Komunikowania w 1995 roku z okazji stulecia narodzin kina. Lista ta obejmuje 45 filmów o wybitnych walorach religijnych, moralnych i artystycznych.

Bardzo ciekawy jest fakt, że tuż po nakręceniu „Męczeństwa Joanny d’Arc” jedyna taśma z zapisem spłonęła w pożarze. Reżyser Carls T. Dreyer nie mógł ponownie nakręcić filmu, dlatego zmontował go po raz kolejny z materiału, który wcześniej odrzucił. Wiele lat później, w 1981 roku odnaleziono pełną wersję filmu. Znajdował się on w magazynie szpitala psychiatrycznego w Oslo.

W jaki sposób przebiegał proces Joanny d’Arc? Przed jakimi dylematami stawała Święta? Czy nie przypominał on procesu Jezusa z Nazaretu? Tego wszystkiego możesz dowiedzieć oglądając to niezwykłe dzieło filmowe.

Pornografia

Wśród mnóstwa filmów dostępnych współczesnemu widzowi mamy takie, których nie należy polecać do oglądania. Kryteria mogą być tutaj różne. Warto jednak zwrócić uwagę na wyjaśnienie słowa pornografia, które zawiera Katechizm Kościoła katolickiego pod numerem 2354. Może ono być nam pomocne w rozsądnym doborze dzieł filmowych.

"Pornografia polega na wyrwaniu aktów płciowych, rzeczywistych lub symulowanych, z intymności partnerów, aby w sposób zamierzony pokazywać je innym. Znieważa ona czystość, ponieważ stanowi wynaturzenie aktu małżeńskiego, wzajemnego intymnego daru małżonków. Narusza poważnie godność tych, którzy jej się oddają (aktorzy, sprzedawcy, publiczność), ponieważ jedni stają się dla drugich przedmiotem prymitywnej przyjemności i niedozwolonego zarobku. Przenosi ona ich wszystkich w świat iluzoryczny. Pornografia jest ciężką winą. Władze cywilne powinny zabronić wytwarzania i rozpowszechniania materiałów pornograficznych".

Koło zamachowe

Fot.: Zdjęcie okładki do filmu.

„Nie będziecie kraść, kłamać i oszukiwać jeden drugiego” (Kpł 19,11). „Nie okłamujcie się wzajemnie. Zrzućcie z siebie starego człowieka wraz z jego czynami” (Kol 3,9). „Dawajcie, a będzie wam dane. Miarą dobrą, ubitą, utrzęsioną, przepełnioną, wsypią wam do kieszeni. Jaką bowiem miarą mierzycie, taką i wam odmierzą” (Łk 6,38).

Te biblijne teksty wprowadzają nas w temat filmu pt. „Koło zamachowe”. Jego główny bohater Jay Austin jest właścicielem komisu z używanymi samochodami. Prowadzi on swoją firmę w sposób nieuczciwy. Sprzedaje samochody po zawyżonych cenach i zachęca do tego swoich pracowników. Mimo wielu starań Austinowi nie układa się. Rośnie zadłużenie firmy i psują się jego relacje z najbliższymi. Aby odmienić bardzo trudną sytuację, w której się znalazł, Jay potrzebuje „koła zamachowego”.

Jak udało mu się wyjść z kłopotów? Co było jego „kołem zamachowym”? Przekonajcie się sami oglądając film. Trwa on 114 minut.

Warto dodać, że film został wyprodukowany przez Sherwood Pictures w 2003 roku. Jego oryginalny tytuł to „Flywheel”. Kolejne dzieła tej wytwórni to „Boska interwencja” (Facing the giants) z 2006 roku, „Ognioodporni” (Fireproof) z 2008 roku oraz „Odważni” (Courageous) z 2011 roku.

Święty Filip Neri

Fot.: Zdjęcie okładki do filmu.

„Święty Filip Neri” to film opowiadający o „radosnym świętym”, „proroku radości”, „apostole Rzymu” żyjącym w latach 1515-1595 we Florencji i Rzymie. Ten pełen dobroci kapłan działający w czasach renesansu zasłynął w Kościele m.in. ze swoich oryginalnych metod wychowania. Święty Filip założył Oratorium, które dla rzymian było „miejscem radosnego spotkania, szkołą formacji, ośrodkiem promieniowania sztuki” (św. Jan Paweł II).

„Radosny święty” swoje nauki często przekazywał za pomocą krótkich formuł: „Bądźcie dobrymi, jeśli potraficie”, „Człowiek, który się nie modli, jest jak zwierzę”, „Skrupuły i przygnębienie niech się wynoszą z mojego domu”. Podnosząc rękę do czoła, mówił: „Świętość mieści się na przestrzeni trzech palców”. Do swojego Oratorium wprowadzał wszystko, co miało znamię artyzmu, gdyż uważał, że piękno prowadzi do dobra.

Autor filmu na tle tytułowego bohatera ukazał szereg sylwetek ilustrujących różnorodność społeczeństwa XVI-wiecznego Rzymu. Wśród nich mamy: księcia i jego syna wychowywanego w ówczesnej karności, murarza stroniącego od Kościoła i księży, młodego jąkałę mającego trudności z nauką, sprzedawcę warzyw dźwigającego ciężar własnych wyrzutów sumienia, dzieci pozbawione opieki i wychowujące się na ulicy, grabieżcę pobierającego haracz od sprzedawców i rzemieślników, siostrzeńca papieża marzącego o karierze w Kościele. Wszyscy oni znaleźli się w orbicie działania św. Filipa Neriego. Na przykładzie tych i innych bohaterów możemy podziwiać niezwykle zręczną i skuteczną pedagogię „radosnego świętego”. On poprzez swoją dobroć, bezpośredniość, odwagę, modlitwę, post i życie mistyczne w swoisty sposób ich wychowywał i formował. Niektórzy z podopiecznych staną się potem kontynuatorami jego dzieła.

Włoski reżyser filmu Giacomo Campiotti zasłynął już z innych produkcji traktujących o świętych. Należą do nich: „Giuseppe Moscati. Miłość, która leczy” (2007) – opowieść o świętym lekarzu z Neapolu czy „Bakhita” (2009) – historia pochodzącej z Sudanu niewolnicy, zakonnicy i świętej. „Święty Filip Neri”, podobnie jak wymienione filmy, jest dziełem godnym polecenia. We współczesnej kulturze coraz bardziej odbiegającej od chrześcijaństwa dzieło to ukazuje świętego, który udowadnia, że współpracując z łaską Bożą, można przezwyciężać największe trudności. A przy tym cieszyć się wraz z innymi Bożą dobrocią.
Film trwa 220 minut. Został wyprodukowany w 2010 roku.

Adam Szczygieł SSP

p.s.

Wspomnienie liturgiczne św. Filipa Neriego przypada 26 maja.

Spotkanie

Fot.: Zdjęcie okładki do filmu

"Spotkanie” to amerykański film fabularny nakręcony w 2010 roku. Jego światowa premiera odbyła się w kwietniu 2011 roku. Oryginalny tytuł: „Encounter”.

Jest to opowieść o niezwykłym spotkaniu przypadkowych osób, uwikłanych w splot nietypowych okoliczności. Szalejąca burza i nieprzejezdna droga zmuszają podróżnych do zatrzymania się w jadłodajni „Ostatnia szansa”. I nie byłoby w tym nic nadzwyczajnego, gdyby nie tajemniczy właściciel baru. On zdaje się znać gości lepiej niż oni sami siebie. Każdemu proponuje ,,menu”, które może zaspokoić i zabezpieczyć jego dalsze życie.

Kim jest właściciel baru? Jak spotkanie w jadłodajni odmieni życie bohaterów? Odpowiedź znajdziecie w filmie, który trwa 85 minut.

Papież Pius XII

Fot.: Papież Pius XII

„Oczy, uszy są niczym rozległe drogi, które prowadzą bezpośrednio do duszy człowieka. Czym jest to, co z ekranu wchodzi do najbardziej ukrytych zakątków umysłu, gdzie kształtuje się głębia postaw młodzieży i gdzie są formowane i wyostrzane normy i motywy działania, które kształtują ostateczny charakter?  Czy jest to czymś, co przyczyni się do uczynienia obywateli lepszymi, bardziej zaradnymi, miłującymi prawo, bojącymi się Boga, którzy znajdują swoją radość i odpoczynek w zdrowych przyjemnościach i pociechach? Święty Paweł cenił Menandra, starożytnego poetę greckiego, kiedy pisał do wiernych Koryntu, że »złe rozmowy psują dobre obyczaje« (1Kor 15,33).  Współcześnie o ileż bardziej skuteczne są zepsute rozmowy, gdy towarzyszy im przedstawione na żywo postępowanie, które naśmiewa się z Bożego prawa i przyzwoitości. O, jak niezmierzoną wielość dobra może wytworzyć przemysł filmowy! Oto dlaczego zły duch […] chce zdeprawować to narzędzie dla swoich bezbożnych celów”. 

Fragment przemówienia papieża Piusa XII  do członków Motion Picture Executive Committee of Hollywood, 14 lipca 1945.

Święta Rita z Cascia

Św. Rita z Cascia (1381-1457) – orędowniczka w kłopotach
 

Fot.: Zdjęcie okładek do filmów.

O łaskę trzeźwości.
O szczęśliwą operację.

O znalezienie pracy.

O pomyślność na egzaminach.

O cud uzdrowienia z nowotworu.

O dar nawrócenia.

Z takimi i setkami podobnych próśb zwracamy się do św. Rity. Każdy z nas w swoim życiu przeżywał wyjątkowe trudności, często wydawały się beznadziejne, bez wyjścia. I w tych właśnie sprawach oręduje za nami „Święta od róż”.

Małgorzata urodziła się w Roccaporena w centralnej Italii. Rita to zdrobnienie (od Margherita) oznaczające „perełkę”, bo wymodlona córka Antoniego i Amaty Lottich była bardzo drobnym dzieckiem. Czasy, w których żyła, były wyjątkowo trudne. W Kościele nastała schizma i antypapieże. W społeczeństwie włoskim toczyła się krwawa rywalizacja między stronnictwami gwelfów i gibelinów. Los chciał, że Rita wyszła za mąż za Paulo Manciniego – mieszczanina zaangażowanego w te spory. Paulo był porywczym i bezwzględnym mężczyzną, ale bardzo kochał swoją żonę. Owocem ich małżeństwa było dwóch synów. Rita wnosiła wiele ciepła i pokoju do domowego ogniska, studziła emocje. Modliła się o nawrócenie męża, który jako argumentu wobec przeciwników często używał miecza. W momencie, gdy jej prośby zostały wysłuchane wydarzyła się rzecz straszna – Paulo został zamordowany. Zgodnie z prawem jego synowie chcieli go pomścić. Rita jednak pragnęła zatrzymać błędne koło odwetu. Jej modlitwa zaowocowała w specyficzny sposób. W niedługim czasie nastała zaraza, która nie oszczędziła synów Rity. Po tym ciosie, wdowa postanowiła dołożyć wszelkich starań, by zakończono bratobójcze walki. Słowo i czyn świętej doprowadziły do pokoju między rodami.
Rita wstąpiła do klasztoru augustianek w Cascia, gdzie – w odpowiedzi na gorące pragnienie zjednoczenia się z cierpiącym Chrystusem – otrzymała stygmat korony cierniowej. Jej atrybutem jest róża, gdyż na łożu śmierci poprosiła swoją krewną o przyniesienie tego kwiatu. Był środek zimy, a w ogrodzie spod śniegu wystawała piękna róża, która stała się Bożym znakiem wielkości i świętości Rity. Jej wspomnienie obchodzimy 22 maja.
Historia „świętej od róż” doczekała się ekranizacji. Film Giorcio Capitaniego „Historia świętej Rity” powstał w 2004 roku. Jest to piękna opowieść o miłości małżeńskiej i macierzyńskiej, przejmująca historia pojednania zwaśnionych rodów. Bardzo dobry sposób na majowy wieczór w gronie rodziny.

Przemysław Radzyński

Źródło: Biuletyn liturgiczny "Dzień Pański", nr 26/2010 z dnia 16.05.2010 roku.
[Uwaga! Film pt.: "Historia Świętej Rity" trwa 114 minut, natomiast film pt.: "Święta Rita z Cascia" trwa 200 minut. Są to dwie wersje tego samego dzieła.]

Duśka

Fot.: Zdjęcie okładki do filmu.

Czy w 88 minutach można zamknąć tak bogate życie, tyle dobra i poświęcenia dla innych? Z pewnością nie, choć film „Duśka” opowiadający historię dr Wandy Półtawskiej jest udaną biografią osoby, której dokonaniami i przeżyciami można by obdzielić kilkoro ludzi. 

Wanda Półtawska urodziła się 2 listopada 1921 r. w Lublinie. W czasie okupacji hitlerowskiej była tajną łączniczką. Walkę w konspiracji przypłaciła uwięzieniem w Zamku Lubelskim, a następnie w obozie koncentracyjnym Ravensbrück. Doświadczenie pobytu w lagrze na zawsze zostawiło w niej ślad i wpłynęło na wiele późniejszych decyzji.

Po wyjściu na wolność przyjechała do Krakowa i postanowiła podjąć studia medyczne. Wybrała psychiatrię, bo chciała wiedzieć, co musi się wydarzyć w życiu człowieka, by stworzył innym piekło na ziemi. Obroniła doktorat i z czasem stała się symbolem walki o prawo do życia poczętych dzieci i promotorką godności kobiety. Hołdowała wartościom, jakie później Jan Paweł II, jej drogi przyjaciel, nazwał cywilizacją miłości. W roku 1962 jako matka czwórki dzieci została cudownie uzdrowiona z choroby nowotworowej za wstawiennictwem Ojca Pio, na prośbę właśnie bpa Karola Wojtyły. On jako metropolita krakowski polecił jej utworzenie Studium Teologii Rodziny, które zaistniało w 1967 roku i stało się zalążkiem prężnie działającego duszpasterstwa rodzin.

Największą zaletą filmu jest prawda. Autentyczność. Nie ma dobrze opłaconych aktorów, nie ma drogich kostiumów i scenografii. Jest skromna Duśka, która się dziwi, że ktoś wpadł na pomysł, by kręcić o niej film! Jest jej dobroduszny mąż, koleżanki więźniarki z obozu, współpracownicy i przyjaciele z Krakowa oraz Rzymu. A za scenografię robi zwykłe, nienowoczesne mieszkanie Półtawskich z widokiem na Rynek Główny.

Urzekła mnie jeszcze... wolność. Słowo to nabiera szczególnego znaczenia, gdy pada z ust kobiety, która w obozie śmierci przeżyła okrutne eksperymenty medyczne. Doktor Półtawska przypomina o tym, że człowiekiem trzeba być w każdych okolicznościach. Że zawsze mamy wybór i nawet w dramatycznych warunkach nie możemy szukać wymówek dla naszej bylejakości. Ponieważ „człowiekiem kieruje duch, a do człowieka należy wybór, czy jest to Duch Święty, czy duch tego świata”.

Magdalena Guziak Nowak

Źródło: Biuletyn liturgiczny "Dzień Pański", nr 59/2013 z 15.12.2013 roku.

Karol – człowiek, który został papieżem i Karol – papież, który pozostał człowiekiem

Fot.: Zdjęcia do okładek filmu.

18 maja 2014 roku przypada 94. rocznica urodzin św. Jana Pawła II. Z tej okazji chcielibyśmy zaproponować Wam dwa filmy.

Pierwszy to: "Karol – człowiek, który został papieżem". Został on nakręcony w 2005 roku, a jego reżyserem był Giacomo Battiato. Film ukazuje drogę Karola Wojtyły do papiestwa. Zaczyna się ona w Wadowicach, a potem widzimy Karola jako młodego studenta polonistyki w Krakowie. Tam jego i przyjaciół zastaje wojna. Każdy musi podjąć trudną decyzję, co dalej. Jedni postanawiają wstąpić do wojska, drudzy o wolność Ojczyzny chcą walczyć słowem. 

II wojna światowa zbiera straszne żniwo: przyszły papież, co jakiś czas traci przyjaciół. Najpierw umiera ojciec, potem zostaje rozstrzelany ks. Tomasz. Wtedy Karol podejmuje ostateczną decyzję o wstąpieniu do konspiracyjnego seminarium w Krakowie. I tak możemy oglądać dalsze losy księdza, biskupa, arcybiskupa i kardynała Wojtyły, aż do konklawe 16 października 1978 roku, gdy został wybrany papieżem.

Drugi film pt. „Karol – papież, który pozostał człowiekiem" pochodzi z 2006 roku. Przybliża nam on życie św. Jana Pawła II, jego podróże, spotkania z różnymi ludźmi, codzienność i umiłowanie modlitwy. Papież po zamachu na życie potrzebował specjalistycznej pomocy medycznej. Tak więc widzimy jego wdzięczność okazywaną osobom, z którymi żył. 

Możemy zobaczyć podejście św. Jana Pawła II do własnego cierpienia oraz jego całkowite zawierzenie Maryi, które wyrażał w dwóch słowach: "Totus Tuus". Karol Wojtyła był człowiekiem, który chyba najlepiej zrozumiał, Kim jest Miłość i czym jest miłość. Jednym z kluczy otwierających mu drogę do świętości była miłość do każdego człowieka.

W obu filmach widzimy jak przejawia się w życiu św. Jana Pawła II wiara, nadzieja, miłość, pokora, modlitwa, szacunek dla drugiego człowieka… Każdy, kto obejrzy choćby jeden z tych filmów na pewno znajdzie perełkę dla siebie.

Film pt. „Karol – człowiek, który został papieżem” trwa 186 minut.

Film pt. „Karol – papież, który pozostał człowiekiem” trwa 146 minut.

Bóg cudów

Fot.: Zdjęcie do okładki filmu.

„Z wielkości i piękna stworzeń poznaje się przez podobieństwo ich Stwórcę” (Mdr 13,1-5).

Film dokumentalny pt. „Bóg cudów” dotyka takich zagadnień jak wielkość wszechświata, energia materii, molekuła wody, błyskawice, DNA, budowa kryształków śniegu, budowa organizmów roślinnych czy zwierzęcych. Dopełnieniem jego tematyki jest życie człowieka a także największy cud Boga miłości – dar zbawienia i odkupienia człowieka, którego dokonał Jezus. „Bóg cudów” jest świetnym komentarzem do słów św. Pawła: „To bowiem, co w Bogu niewidzialne – Jego wiekuista moc oraz boskość – od stworzenia świata staje się widzialne dzięki rozumnemu oglądaniu dzieł Bożych" (Rz 1,20). Poznaj wszechmoc Boga mocy i mądrości, który jest „przed wszystkim i w którym wszystko ma istnienie”
(por. Kol 1,17).

 Film trwa 85 minut i został wyprodukowany w 2004 roku.

Prorok mediów masowych ks. Jakub Alberione

Fot.: Zdjęcie okładki do filmu.

Film dokumentalny, oparty na materiałach archiwalnych, przedstawia życie i działalność błogosławionego ks. Jakuba Alberionego (1884-1971). Był on największym zakonodawcą XX wieku. Postacią wciąż jeszcze niedostatecznie odkrytą. W bieżącym 2014 roku mija 100 lat od założenia przez niego Rodziny Świętego Pawła, łączącej pięć zgromadzeń zakonnych oraz instytuty świeckie. 
Film ukazuje ewolucję jego drogi duchowej i ewangelizacji, realizowanej z wykorzystaniem środków społecznego przekazu oraz jej wpływ na inicjatywy podejmowane przez członków poszczególnych instytutów.

W filmie wykorzystano także fragmenty uroczystości beatyfikacyjnych ks. Alberionego, które odbyły się pod przewodnictwem papieża Jana Pawła II, 27 kwietna 2003 r. w Rzymie.

Rok produkcji: 2003. 

Wydawca: Edycja Świętego Pawła  
Czas trwania: 24 minuty.

Fot.: Początki działalności. Źródło: Towarzystwo Świętego Pawła.

Fatima

Fot.: Zdjęcie okładki do filmu.

Fatima to niewielka osada w środkowo-zachodniej Portugalii. Wielu jej mieszkańców zajmuje się pasterstwem. Łucja, Franciszek i Hiacynta pomagali przy wypasaniu owiec, a życie ich nie różniło się niczym od życia innych młodych pastuszków. Tak było do momentu, gdy dzieciom objawiła się Matka Boża, która przychodziła każdego 13. dnia miesiąca od maja do października 1917 roku. Podczas jednego ze spotkań Pani Fatimska przekazała dzieciom tajemnicę, której z odwagą strzegły. Nie bały się nawet więzienia i gróźb dochowując wiernie powierzonego im sekretu. Z jakimi problemami borykały się dzieci? Jak wyglądały ich spotkania z Maryją? Czego tak naprawdę chciała od pastuszków Matka Boża? Co będzie, jeśli świat się nie nawróci? Dlaczego trzeba modlić się za Rosję?

Na te i inne pytania znajdziecie odpowiedź w filmie pt. „Fatima” w reżyserii Fabrizio Costy. Film został wyprodukowany w 1997 roku i trwa 104 minuty.

Fot.: Matka Boża Fatimska. Źródło: Edycja Świętego Pawła.