Oskar i pani Róża (tytuł oryginału: „Oscar et la Dame rose”)

Fot.: Zdjęcie okładki do filmu.

„Nikt z nas nie żyje dla siebie i nie umiera dla siebie.

Bo jeśli żyjemy, żyjemy dla Pana;

jeżeli umieramy, umieramy dla Pana.

Czy więc żyjemy, czy umieramy, należymy do Pana.”

(Rz 14,7-8)

Dziesięcioletni Oskar jest chory na raka. Pozostaje mu już niewiele dni życia ziemskiego. Rodzice nie potrafią rozmawiać ze swoim dzieckiem o tym, że wkrótce umrze. Chłopiec buntuje się wobec takiego zachowania mamy i taty, traci z nimi kontakt i zamyka się w sobie. Jedyną osobą, na którą czeka w szpitalu jest pani Róża, znana chłopcu jako zapaśniczka. Tak naprawdę jest ona dostawczynią pizzy.

Kobieta zostaje poproszona o to, aby przychodziła codziennie do chłopca. Nie jest jej łatwo, gdyż nie lubi chorób, szpitali i tego typu miejsc. Ordynator szpitala proponuje jej jednak układ, na który zgadza się pani Róża. Kobieta pomaga przeżyć chłopcu ostatnie dwanaście dni jego życia. Pomiędzy nią a Oskarem zawiązuje się głęboka przyjaźń. Róża chce, aby Oskar przeżył swoje krótkie życie jak najlepiej, chce aby doświadczył tego, czym jest zakochanie, nieśmiałość i odwaga, a także troska i odpowiedzialność za drugiego człowieka.

Czy jest to możliwe, że w ciągu dwunastu dni chłopiec będzie w stanie przeżywać to, co tak naprawdę przeżywają ludzie w różnym wieku? A jaka w tym wszystkim będzie lekcja dla Róży? Czy odkryje, czym jest miłość, współczucie i pomoc innym?

Historia Oskara pomaga zrozumieć to, jak ważne jest wsparcie bliskich, szczerość rodziców wobec chorego dziecka, a także pomaga przezwyciężyć lęk przed śmiercią. To właśnie relacje z bliskimi a przede wszystkim z Bogiem uczą, że należymy do Pana i w życiu i w śmierci (por. Rz 14,7-8).

Film pt. „Oskar i pani Róża” jest ekranizacją książki Erica Emmanuela Schmitta pod tym samym tytułem. Trwa 105 minut, został nakręcony w 2009 roku we Francji.